In het nieuws

Ervaring Stilteretraite

Toen iemand van de organisatie vroeg of ik een werktaak op mij wilde nemen, moest ik glimlachen. ‘Doe maar stofzuigen’, zei ik. ‘Dat maakt tenminste nog een beetje geluid’, dacht ik er nog achter aan. Zij lachte, maar stelde wel heel serieus dat ik echt Elke Dag met Aandacht moest stofzuigen. En zo ging ik elke dag na de lunch om 13:00 de meditatiezaal in om.. stof te zuigen. Met aandacht natuurlijk en ik had er nog plezier in ook.

Nu had deze retraite een vrij gestructureerd programma. Tussen 13:00 en 15:00 was er een rustpauze. Mensen mochten dan doen wat ze wilden, even naar hun kamer, buiten lopen of wat dan ook. Op de derde dag dacht ik, als groentje, dan ook:  ‘vandaag ga ik gewoon eens wat later stofzuigen. Waarom nou precies om 13:00? We beginnen toch pas weer om 15:00.’ Dus lekker lui ging ik even op mijn bed liggen om daarna nog een rondje in de kloostertuin te lopen. Het zal rond  14:00 uur zijn geweest dat ik weer gewapend met mijn Stofzuiger de meditatiezaal in liep. Maar die bleek niet leeg te zijn. In de hoek zat namelijk iemand netjes op de mat met zijn ogen dicht in een meditatie verzonken. ‘Hmmm, dat is niet zo handig’, dacht ik. Maar ja, ik moest ook mijn taak nog doen voor vandaag. Dus ik ademde eens goed in en uit, deed de stekker in het stopcontact en begon weliswaar aan de andere kant van de zaal met stofzuigen. Mijn gedachte was dat hij vanzelf wel zou vertrekken, want tsja die old school Stofzuiger van mij maakte ook nog eens behoorlijk lawaai. Maar de meneer in kwestie bleef onaangeroerd zitten. Langzaam kwam ik dichterbij met mijn Stofzuiger tot... tot ik met schaamrood op mijn kaken ook om zijn mat heen stofzuigde. Natuurlijk voelde ik  mij opgelaten. Bewust als je bent van je gedachten…. Misschien was er wel een reden dat het precies om 13:00 moest? Dit zal wel erg ongemakkelijk zijn voor die meneer, misschien word ik wel uit de retraite gezet wegens disfunctioneren en verstoren van de stilte...…. Kortom in mijn brein ging het van Oordelen tot Doemscenario’s. Na mijn ‘20 minutes of Shame’ zette ik de Stofzuiger weer in de kast.

Op de laatste dag van de retraite mocht er aan het eind weer met elkaar gesproken worden. En natuurlijk kwam die meneer naar mij toe gelopen. ‘Daar zal je hem hebben’, dacht ik. ‘Die komt mij eens flink de waarheid zeggen….’ Maar zoals gedachten geen feiten zijn; Hij knikte vriendelijk en… bedankte mij. Van heel de retraite had hij namelijk het meest geleerd van de Stofzuiger. Dat je wel kan verlangen naar stilte, maar dat het (ook in het dagelijkse leven) niet altijd stil kan zijn. Op het moment dat ik met mijn Stofzuiger langs kwam, viel het kwartje bij hem op zijn plaats. Stilte komt niet van buiten af, maar zit binnen in je. Toen hij dit inzag en accepteerde kon hij ondanks de geluiden ook de stilte waarnemen. En zo kun je veel leren van…. een stilteretraite, juist ook als er geluiden zijn:-)